Εκδήλωση για τη Μάχη της Κρήτης στο μνημείο του λοχία Ι. Λαζόπουλου
Ο χάλκινος ανδριάντας του λοχία Ι.Λαζόπουλου φιλοτεχνήθηκε και στήθηκε από την κοινότητα Βουκολιών το 1976 για τους ήρωες πεσόντες που με αυτοθυσία προάσπισαν την περιοχή. Μάλιστα, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο εκπαιδευτικός του σχολείου μας ,κος Μακαρώνας Ματθαίος , ο ηρωικός λοχίας του ελληνικού στρατού, αν και βρισκόταν σε άδεια ,πολέμησε τους Γερμανούς φορώντας τη στολή του, γεγονός που έκανε τους Γερμανούς να μην προβούν σε αντίποινα εις βάρος του άμαχου πληθυσμού.
Σε αυτή τη μάχη έχασαν επίσης τη ζωή τους: ο Αγγελάκης Μιχαήλ, ο Γουλιέλμος Νικόλαος, ο Ζωγραφάκής Ιωάννης, ο Καλογεράκης Ανδρέας , ο Καλογεράκης Νικόλαος, ο Λεβεντάκης Δημήτριος, ο Μαρκετάκης Γεώργιος, ο Μενεγάκης Ευάγγελος, Γουμενάκης Μάρκος. Αιωνία τους η μνήμη!
Ακολουθεί ο λόγος του εκπαιδευτικού του σχολείου μας, κ. Μακαρώνα:
Σήμερα, 21 Μαΐου, βρισκόμαστε εδώ, στα Κουλουκουθιανά, μπροστά στον ανδριάντα του λοχία Ιωάννη Λαζόπουλου, για να τιμήσουμε τη μνήμη του, που έπεσε μαχόμενος για την πατρίδα, πριν από 84 χρόνια. Δεν είμαστε όμως εδώ μόνο γι’ αυτόν. Τιμούμε και όλους όσοι πολέμησαν και αντιστάθηκαν στους πάνοπλους εισβολείς, με γενναιότητα και αυταπάρνηση για την ελευθερία.
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση που στέκομαι μπροστά σας, γιατί πέρυσι, μαζί με τους μαθητές του σχολείου μας, ετοιμάσαμε ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή και τη θυσία του. Μέσα από την έρευνα, τις συζητήσεις και τα γυρίσματα, ήρθαμε πιο κοντά στην ιστορία του και στον άνθρωπο πίσω από το όνομα. Και γνωρίσαμε από κοντά τον γιο του, που τότε ήταν μόλις 10 μηνών, και σήμερα — στα 85 του χρόνια — βρίσκεται ανάμεσά μας, όπως κάθε χρόνο. Μάλιστα,όταν τον ρωτήσαμε τι θα συμβούλευε τώρα τον πατέρα του, μας απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη “Να κάμει το ίδιο ,να κάμει το χρέος του προς την πατρίδα!” Η παρουσία του δίνει στη σημερινή εκδήλωση ξεχωριστή βαρύτητα και συγκίνηση. Ας δούμε όμως σύντομα τα γεγονότα.
Το 1941, η Ευρώπη είχε βυθιστεί στο σκοτάδι του φασισμού. Η Ελλάδα είχε αντισταθεί με ηρωισμό στην Αλβανία, αλλά λύγισε απέναντι στην κτηνώδη πολεμική μηχανή των Ναζί. Η Κρήτη ήταν το τελευταίο ελεύθερο κομμάτι. Ο Χίτλερ έδωσε την εντολή για κατάληψή της με την επιχείρηση «Ερμής».
Η αντίσταση υπήρξε άμεση και καθολική. Οι Έλληνες στρατιώτες, οι συμμαχικές δυνάμεις και ο ίδιος ο λαός της Κρήτης όρθωσαν το ανάστημά τους με ό,τι μέσα διέθεταν, με παλιά όπλα, με σκαπέτια, με πέτρες, με κατσούνες. Τα πρώτα γερμανικά κύματα αποδεκατίστηκαν.
Όμως το απόγευμα της 21ης Μαΐου, οι αλεξιπτωτιστές του 1ου Συντάγματος κατάφεραν να καταλάβουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε, κάτι που τους επέτρεψε να μεταφέρουν ενισχύσεις. Από εκεί και πέρα, η πορεία της μάχης άρχισε να αλλάζει.
Σε αυτή τη συγκυρία, δεν μπορούσε να λείψει από το προσκλητήριο της πατρίδας ο Ιωάννης Λαζόπουλος. Γεννήθηκε το 1905, στα Τεμένια Σελίνου, από οικογένεια με μακρά ιστορία αγώνων. Το 1940, κατατάχθηκε ως έφεδρος λοχίας. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, βρέθηκε στον Πειραιά, όπου μαζί με τον Θεοχάρη Πεντάρη φόρτωσαν πολεμοφόδια σε καΐκι για να τα μεταφέρουν στην Κρήτη. Δέχτηκαν επίθεση από γερμανικά αεροπλάνα έξω από την Κύθνο, αλλά κατάφεραν να διαφύγουν και να μεταφορτώσουν τα πολεμοφόδια σε άλλο καΐκι. Έφτασαν στο Ηράκλειο την 1η Μαΐου, και την επόμενη, τα μετέφεραν με φορτηγό στα Χανιά, στο αγρόκτημα του Πεντάρη, στα Λειβάδια.
Στη συνέχεια ,ενώ ο λοχίας βρισκόταν με ολιγοήμερη άδεια στο χωριό του για να δει το 10μηνο γιο του, έφτασαν τα μαντάτα της επίθεσης των Γερμανών , στο Μάλεμε. Εγκαταλείπει ξανά την οικογένειά του και συγκεντρώνει ομάδα από συγγενείς και φίλους με σκοπό να πολεμήσουν τους εισβολείς . Παρουσιάζεται στην Κάντανο όπου συγκροτείται ομάδα υπό τον ανθυπασπιστή Καλογρίδη. Με τον Φώτη Χούδαλη ορίζονται ομαδάρχες και κατευθύνονται στις Βουκολιές για να εμποδίσουν,μαζί με ομάδες ντόπιων κατοίκων ,την προέλαση των Γερμανών .
Τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου έγινε η πρώτη αναμέτρηση. Εδώ, στα Κουλουκουθιανά ,ακριβώς απέναντι ,στο μυλαύλακο ,ο λοχίας Λαζόπουλος με άλλους εννέα έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι ,προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Γερμανούς, οι οποίοι υποχώρησαν . Την επόμενη ημέρα, ξαναγύρισαν με ισχυρές μηχανοκίνητες δυνάμεις και κατέλαβαν τις Βουκολιές . Έκαναν ομαδικές συλλήψεις και τοποθέτησαν εκρηκτικά στο χωριό με σκοπό να το ανατινάξουν, ως αντίποινα. Με την παρέμβαση του προέδρου του χωριού, προς τον Γερμανό διοικητή, και την επιδειξη της στρατιωτικής στολής του νεκρού Λοχία από εναν συγχωριανό μας, τον Χαριτάκη , ο οποίος παρά τα φρικτά βασανιστήρια δεν πρόδωσε τα ονόματα των χωριανών που συμμετείχαν, οι Γερμανοί πείστηκαν ότι πολέμησαν με τακτικό στρατό ,με αποτέλεσμα να παραιτηθούν των αντιποίνων. Ο Ιωάννης Λαζόπουλος, ακόμα και νεκρός, έσωσε το χωριό μας.
Από τότε, πέρασαν 84 χρόνια. Οι κατακτητές έφυγαν. Ο ναζισμός και ο φασισμός καταδικάστηκαν στην παγκόσμια συνείδηση. Η Ελλάδα πλήρωσε με αίμα την ελευθερία της και υπέστη τεράστιες καταστροφές, χωρίς ποτέ να αποζημιωθεί.
Ας τιμήσουμε τη μνήμη του Ιωάννη Λαζόπουλου. Και μαζί του, όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες, που αγωνίστηκαν για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Ας υποσχεθούμε πως δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Ότι θα διαφυλάξουμε την ελευθερία και θα υπηρετήσουμε την ειρήνη.
Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω η Ελευθερία!
Ζήτω η Ειρήνη!
Σχόλια