ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΠΕΤΕΙΟΥ 17ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Πραγματοποιήθηκε  χτες ,17 Νοεμβρίου ,στο σχολείο μας, από τους μαθητές της Δ΄τάξης και το δάσκαλό τους ,κύριο Ματθαίο Μακαρώνα , εκδήλωση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ,με την παρουσία όλων των τάξεων.Το πρόγραμμα της γιορτής  περιείχε ομιλίες  ,ποιήματα ,τραγούδια και πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό Στο ξεκίνημα ο υπεύθυνος της εκδήλωσης ,κύριος Μακαρώνας, μίλησε για την σημασία της επετείου κάνοντας μία σύντομη ιστορική αναφορά και στη συνέχεια παρέδωσε το λόγο στους μαθητές μας  .Τα παιδιά  εξιστόρησαν τα γεγονότα με τη συνοδεία εικόνων και βίντεο που προβλήθηκαν στον διαδραστικό πίνακα ,απήγγειλαν ποιήματα και τραγούδησαν τραγούδια των  Μάνου Λοϊζου  και  Μίκη Θεοδωράκη.Η εκδήλωση έκλεισε με σύντομη ομιλία από το διευθυντή του σχολείου μας ,κύριο Ιωάννη Γιακουμάκη  και την απαγγελία του εθνικού μας ύμνου.

 Ομιλία για τον εορτασμό της Επετείου του Πολυτεχνείου

Συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα μαθητές ,γονείς και δάσκαλοι, για να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοεμβρίου 1973. Η ημέρα αυτή  θα θυμίζει στους μεγάλους και θα διδάσκει στους νεότερους  πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο «παρών» με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.

Για το λόγο αυτό λοιπόν η επέτειος του Πολυτεχνείου καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, -γιορτή σχολική- και όπως κάθε χρόνο -με ενθουσιασμό, συγκίνηση και περηφάνια θα εορταστεί  και φέτος από τη νέα γενιά της χώρας μας και από εμάς όλους εδώ .

Ένας απ΄ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μάθουμε -ή να μην ξεχάσουμε -τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι’ αυτό ας γυρίσουμε το χρόνο στο 1973. Την πιο πικρή χρονιά ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που «έβαλε στο γύψο» την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς  η μόρφωση ήταν ο μεγάλος εχθρός της.

Τα βάσανα, οι εξορίες και οι ταπεινώσεις όσων δεν ήταν φίλοι του καθεστώτος σπάνια έπαιρναν δημοσιότητα γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ’ όλα υπήρχε λογοκρισία. Ο φόβος είχε κυριεύσει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως  μεγάλωνε και η οργή του κόσμου η οποία περίμενε μία σπίθα για να εκραγεί.

Και η σπίθα θα  ανάψει….

Η αγανάκτηση του λαού μεγάλωνε. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πλήθαιναν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους για τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού  συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή .

Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

Οι λέξεις αυτές ήταν το σύνθημα που μέσα του κρυβόταν η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής. Και τα προβλήματα- οικονομικά , επαγγελματικά, κοινωνικά- απασχολούν όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό: Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 73 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ” αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.

Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και η νεολαία όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων. Όπως και άλλες φορές στην ιστορία της πατρίδας μας, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, αδερφωμένα ,κάνουν έναν αγώνα μέχρι Θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά το ξέρουν οι Έλληνες «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται. Ξεσηκώθηκαν και πάλι για να δικαιώσουν το μεγάλο Εθνάρχη Ελ. Βενιζέλο που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο».
    Κάθε χρόνο , 17 του Νοέμβρη, οι νέοι που βγαίνουν στους δρόμους ,το πλήθος κόσμου που συρρέει στο Πολυτεχνείο ,πλημμυρίζοντας με λουλούδια τον τόπο της Θυσίας, είναι η μεγάλη δικαίωση των αγωνιστών του, αποδεικνύοντας ότι στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία  «δεν περνάει ο φασισμός».

Ας αφήσουμε  τώρα την ελπίδα της ταλαιπωρημένης -μα πάντα περήφανης -πατρίδας μας ,τα νέα παιδιά ,τους μαθητές της Δ΄ τάξης να μάς παρουσιάσουν τα γεγονότα και με τα τραγούδια  και τα ποιήματά τους να αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής στους ήρωες της δημοκρατίας …