ΓΙΟΡΤΗ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ



Πραγματοποιήθηκε σήμερα στο σχολείο μας η γιορτή για την επέτειο του "ΟΧΙ" .Την εκδήλωση  οργάνωσαν και παρουσίασαν οι  δασκάλες,κυρίες Χρύσα Χριστοφορίδου,Ευα Παπαδοπούλου και Ευτυχία Κατάκη με τους μαθητές των Α΄ ,Β',Γ' τάξεων.Όλα τα παιδιά απήγγειλαν ποιήματα και ακούστηκαν τραγούδια από τα παιδιά της Γ΄ τάξης.Προβλήθηκε βίντεο σχετικό με την επέτειο και στη συνέχεια εκφωνήθηκε ομιλία από τη δασκάλα της Γ' τάξης, κυρία Ευτυχία Κατάκη



ομιλία επετείου 28ης Οκτωβρίου 1940



Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά του κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο  όταν αυτό που νιώθει είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό, που τα λόγια δεν το χωρούν.

Κι εμείς προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας .Τι να πούμε λοιπόν: Να μιλήσουμε για την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου, να αραδιάσουμε ονόματα, χρονολογίες, να αναφέρουμε βουνά και πολιτείες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών; Τόσοι εμείς, τόσοι οι εχθροί, τόσα τα δικά μας τουφέκια, τόσα τα δικά τους, τα τανκς, τα κανόνια, τα βομβαρδιστικά. Μα το 40 δεν είναι μονάχα αριθμοί. Ίσα ίσα. Αν κάτι εξευτελίστηκε, καταφρονέθηκε και περιγελάστηκε πιο πολύ είναι οι αριθμοί και η λογική τους. Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας, που σύντριψαν τη φωτιά και το ατσάλι. Κάτι άλλο πρέπει να ήταν. ΄Ήταν αυτό που λέμε ψυχή.

Εκείνες τις μέρες του 40, ολόκληρη η Ευρώπη κείτονταν στον τάφο. Ήταν τότε που οι αριθμοί τσαλαπατήθηκαν για πρώτη φορά. Έθνη πανένδοξα με πλούτη κι εκατομμύρια μαχητές, συντρίφτηκαν μέσα σε λίγες μέρες.

Μέσα σε 2 βδομάδες κουφάρι άψυχο η Πολωνία κι ευθύς το Βέλγιο και η Ολλανδία. Οι Γάλλοι, οι περήφανοι νικητές του Πρώτου παγκόσμιου πολέμου, διαλυμένοι κι εξευτελισμένοι σέρνονταν γλείφοντας τη μπότα του κατακτητή. Αυτή ήταν η μεγάλη Ευρώπη, η ένδοξη, η ως χθες αήττητη και ξιπασμένη.

Από τον Ατλαντικό μέχρι τη γαλανή Μεσόγειο, αίμα και φρίκη και θάνατος.

Τα πανίσχυρα σιδερόφρακτα κτήνη που είχαν κάνει σημαία τους το φόνο, είχαν ρίξει λάσπη και ντροπή στο πρόσωπο του 20ου αιώνα, στο πρόσωπο του πολιτισμού.

Εκείνες τις ίδιες ώρες του 40 , λες και μέσα στο μεθύσι του φόνου την είχαν ξεχάσει, απόμεινε μια άκρη γης που δεν είχε ακόμη προσκυνήσει. Μια άκρη ασήμαντης και φτωχικής γης που την κατοικούσαν μια χούφτα άνθρωποι, δεν είχε σκύψει ακόμη το κεφάλι.

Κι όταν ξημέρωσε η 28η Οκτωβρίου 1940 και ο ελληνικός λαός ξυπνούσε από τα ουρλιαχτά των σειρήνων, απορημένος προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται. Πόλεμος. Σ΄ εμάς...;

Αυτοί οι παντοδύναμοι οι χορτασμένοι, ζήλεψαν το δικό μας καρβέλι,. Αυτοί που σώριασαν βουνά τους νεκρούς κι έκαψαν και γκρέμισαν και βασάνισαν ζήλεψαν τα δικά μας καλύβια, μύρισαν και το δικό μας αίμα. Έτσι χωρίς καμία αφορμή,.

Έπρεπε λοιπόν μόνο γι αυτό να ντυθούνε στα μαύρα τόσες μάνες, να μείνουν ορφανά τόσα παιδιά να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τόσοι νέοι και νέες,. Ε , λοιπόν ΟΧΙ.

Αυτό το ΟΧΙ το είχαν ξεχάσει. Αυτό το ΟΧΙ που με μιας άστραψε κεραυνός από 8 εκατομμύρια ελληνικές καρδιές. Ξέχασαν αυτό ακριβώς που μας κράτησε μέσα στους αιώνες ζωντανούς και ελεύθερους.

Στην αρχή μας πνίγει η οργή κι η αγανάκτηση, που γρήγορα γίνεται σαρκασμός και περίγελο.

Έτσι είμαστε εμείς οι μικροί. Ίδια παιδιά. Το γλεντούμε. Κι ο πόλεμος γίνεται τραγούδι. Όχι πως δεν υπολογίζουμε τους αριθμούς. Ξέραμε ότι τον φασισμό τον στηρίζουν 8 εκατομμύρια λόγχες. Εμείς είμαστε μόνο 8 εκατομμύρια ψυχές όλες κι όλες. Όμως ψυχές ελληνικές.

Στα βουνά της Αλβανίας οι Έλληνες έδειξαν στην ανθρωπότητα ότι η υπεροχή δεν ανήκει στο πλήθος, ανήκει σ' εκείνους που λατρεύουν τη λευτεριά, ανήκει σ' αυτούς που φλογίζονται από αγάπη για την πατρίδα, σ' αυτούς που πιστεύουν τα αγνά της ανθρωπότητας ιδανικά, σ' αυτούς που αψηφούν το θάνατο και τους κινδύνους. Οι μικροί, οι ασήμαντοι κατά τους αντιπάλους τους, έγιναν θεριά φοβερά, η φωτιά και η καταιγίδα, ο όλεθρος και η καταστροφή, που διέλυσε στρατούς και εξουθένωσε μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Όλος ο κόσμος μιλά για τη δοξασμένη τούτη γωνιά και τους άξιους υπερασπιστές της. Τα συγχαρητήρια φτάνουν από παντού. Αυτός ο άνισος, ο τολμηρός αγώνας έγινε αιτία να ειπωθεί το περίφημο «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Και δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις σφαίρες και τα κανόνια των εχθρών. Χειμώνας βαρύς τους βρήκε με ελάχιστα εφόδια, στις παγωμένες κορφές της Ηπείρου. Ο ανεφοδιασμός πολλές φορές είναι αδύνατος. Οι Ηπειρώτισσες όμως άξιες κόρες της Τζαβέλαινας, σωστές Σπαρτιάτισσες τους δυναμώνουν και τους ζεσταίνουν με την παρουσία τους.  Κουβαλούν στην πλάτη εφόδια και ζεστά ρούχα. Αψηφούν κακουχίες και κρύο γιατί είχαν μέσα τους τη φλόγα που ζέστανε την ψυχή τους.

 Δεν νικιέται ένας λαός που κι οι γυναίκες πολεμούν  σαν άνδρες και  δείχνουν με το παράδειγμά τους το δρόμο του χρέους.

Έτσι ευθύς στην Πίνδο η άμυνα γίνεται επίθεση. Μέσα σε 10 μέρες οι εισβολείς σταματούν τρομαγμένοι και παίρνουν το δρόμο της φυγής. Τα παιδιά της Ελλάδας ξεκινούν για το μεγάλο πανηγύρι. Τρέχουν να βοηθήσουν τους λίγους υπερασπιστές της Πίνδου που αγωνίζονται μέσα σε άνισες συνθήκες.

Και όταν μετά την ήττα και τη συντριβή των Ιταλών του Μουσολίνι οι μεραρχίες του Χίτλερ κατέκλυσαν την Ελλάδα και η σημαία του αγκυλωτού σταυρού βεβήλωσε τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, η ελληνική ψυχή παρέμεινε ελεύθερη, αδούλωτη. Ο αγώνας εναντίον του κατακτητή δε σταμάτησε. Οι διωγμοί, τα βασανιστήρια , τα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  οι εκτελέσεις, η πείνα, αντί να κάμψουν τη θέληση και την αντοχή του Ελληνικού λαού αντίθετα θέριεψαν στην ψυχή του το πάθος για ελευθερία και ανανέωσαν τις δυνάμεις του να συνεχίσει τον αγώνα . Οργάνωσε στις πόλεις και στα χωριά το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης.

Ο κατακτητής δέχονταν σκληρά χτυπήματα κι ήταν υποχρεωμένος να διατηρεί εδώ σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις. Ο αγώνας κατά του φασισμού έγινε παγκόσμιος. Θανάσιμα πλήγματα καταφέρονταν κατά του εχθρού σε όλα τα μέτωπα. Η ποθητή νίκη άρχιζε να γλυκοχαράζει. Ο κατακτητής εγκατέλειψε την Ελλάδα. Στο βράχο της Ακρόπολης υψώθηκε και πάλι η γαλανόλευκη. Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ήταν νεκροί και μαζί μ' αυτούς και ο φασισμός

Πανηγυρίζει η πατρίδα σήμερα το εθνικό της πανηγύρι. Το πλήρωσε ακριβά. Κι αυτά όμως που πληρώσαμε κι άλλα τόσα ακόμη να πληρώναμε αφού γι΄ αντάλλαγμα έχουμε τη λευτεριά μας.

Γι αυτό την είπανε από τα κόκαλα βγαλμένη, γιατί ήθελε τα κόκαλα των Ελλήνων για να λιπανθεί, να θραφεί και να μπορεί να μας χαρίσει σήμερα τους καρπούς της.

Έτσι έκλεισε μια υπέροχη σελίδα της ιστορίας μας που αποτελεί σταθμό δόξας και τιμής για την πατρίδα μας. Ας μη ξεχνάμε λοιπόν ποτέ ότι έχουμε παρελθόν υπέροχο και μια ιστορία ολοζώντανη. Είμαστε οι φορείς μιας ιερής παράδοσης και οι κληρονόμοι ενός μοναδικού μεγαλείου.

Ας μη ξεχνάμε ότι η μοίρα του τόπου μας είναι ν' αντιμετωπίζουμε εχθρούς και ας είμαστε πάντα έτοιμοι στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας να φανούμε άξιοι απόγονοι των μεγάλων προγόνων μας, της λαμπρής ιστορίας μας και του δοξασμένου παρελθόντος μας.



Κι αν η μοίρα κάποτε αναστήσει μπροστά μας ένα νέο 40, ξανά με ένα ΟΧΙ θα απαντήσουμε

                       Η παρουσίαση που προβλήθηκε.




   



Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου μας

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΠΕΤΕΙΟΥ 17ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΟΣ